Ze zeggen dat: “En maandag weer massaal de andere kant uitkijken.”

Dat er veel veranderingen plaatsvinden is nog zeer zwak uitgedrukt…Het voedingsbeleid krijgt het over de grenzen heen, toch wel érg zwaar te verduren. Het lijkt op een soort open brief.. ik wilde het gewoon neerschrijven want dit in stilte laten voorbijgaan, kan ik niet, en wil ik ook niet. Dus als iemand geen zin heeft in mijn “onpopulaire” opinie zou ik zeggen, bespaar u het leed en lees dan niet verder.

De veranderingen dit najaar:

• We applaudisseerden massaal wanneer ziekenhuizen meededen aan “Too Good To Go.” (Zou gratis aan voedselbanken kunnen geschonken worden of waarom niet samenwerken met het “Brood(doos)nodig” initiatief?) Begrijp mij niet verkeerd, de gedachtegang achter dit initiatief is goed, maar er bestaat al zoveel in de lage landen.
• Een paar weken geleden kregen we in Nederland de vraagstelling over ongezonde cafetaria voeding.  (In de plaats van constructief mee te denken aan oplossingen, werd de persoon die eindelijk haar mond durfde te openen, bijna aan de schandpaal genageld en alle ziekenhuizen begonnen aan te tonen hoe goed ze het wel niet deden.). Het ging niet over het ontzeggen van deze “lekkere” alternatieven, wél over het gebrek van VARIATIE op de borden EN in de cafetaria. 
• De vraag op LinkedIn waarom er überhaupt zo weinig chefs zijn???

Dat ontploft in een heuse discussie…
(Maar eigenlijk draait het om respect en werkvreugde. Want zolang je je werk graag doet, maakt dat extra uurtje of een weekend doorknallen echt niet uit!)

En dan staat de wereld in Vlaanderen even stil…

De krantenkoppen spreken voor zich: “Je wordt zieker van ziekenhuis eten.”
De verrassende en verontwaardigende blikken maken me kwaad alsof iedereen uit een te lange winterslaap ontwaakt.

Misplaatst ongeloof…

WhatsApp sloeg op hol en ja, met de nodige “peer pressure”, heb ik dus net als een groot deel van de Vlamingen gekeken naar VTM.
Maar eigenlijk was ik niet verrast …
Wel was ik verrast over de eentonige platvloerse reclame, en verontwaardigd over het gebrek aan dieptegang omtrent deze problematiek, verontwaardigd ook omdat er niet dieper werd ingegaan op de oorzaken? (Wat “De Morgen” dan gelukkig wel deed, maar helaas lezen te weinig mensen deze krant waardoor het item niet de nodige aandacht krijgt die het zou moeten krijgen.)

Laten we even de pijnpunten blootleggen:

• We leven in een tijdperk waar een chef meestal weinig (of niets) te zeggen heeft in zijn of haar keuken.
• Dat een hogere opleiding geen vereiste is om dagdagelijks met voeding (zelfs in de “gezondheidszorg”) bezig te zijn.
• Dat wanneer je wil doorgroeien als chef je dikwijls niet kan doorgroeien, juist omdat je dat papiertje ( lees hogere opleiding) niet hebt…
• De trend vanuit de overheid (of beleidskaders) om alle niet-zorgtaken uit te besteden… ja, dus ook voeding.
• Uitbesteding in overheidsopdrachten waar de focus ligt op: goedkoop, goedkoper goedkoopst. (Waar je opmerkingen krijgt als chef wanneer je een ander soort hagelslag aankoopt die 5 cent duurder is.)
• Waar de industrie duidelijk de touwtjes in handen heeft als het gaat over gezondheid.
• Diezelfde industrie geeft aan dat de facilitaire managers en aankoopverantwoordelijken hun belangrijkste klanten zijn… niet de chefs want die hebben (soms/op vele plaatsen) geen inspraak.
• Dat er tot op de dag van vandaag geen kwaliteitsindicatoren betreffende voeding, een vereiste zijn in de zorg.
• Dat chefs die opleiding willen volgen (soms) de kans niet krijgen. Uit angst voor mondige en hoger opgeleide chefs? Het “klein” willen houden van goed personeel?
• Dat er al 14 jaar een doorgedreven hogere opleiding is voor chefs in de zorgsector, genaamd Chef Gastro-engineering. Een opleiding die certificaten aflevert (na het volledige traject van modules én stage gelopen te hebben) door een gereputeerde hogeschool en waarbij velen doen alsof dit een mythe is.
• En last but not least …dat die 7 euro foodcost een foodcost is waar velen van dromen …

In de bloemetjes zetten:

In elk beroep heb je “rotte appels” maar ook toppers, en deze allemaal over één kam scheren zou de werkvreugde die deze toppers nog hebben, afbreuk doen.

Daarom wil ik daar ook bij stil staan, bij die chefs die elke dag het onderste uit de kan halen ondanks de magere foodkost, weinig personeel en dagelijks onder enorme druk staan. In de bloemetjes zetten… Er zijn inderdaad geweldige chefs die het beste voorhebben met hun klanten, bewoners en patiënten. En dat kan ook niet vaak genoeg gezegd worden.

Kant en klare oplossing?

We weten ondertussen wel, dat kant-en-klaar niet de oplossing is.
Een goede oplossing heeft tijd, gehoor en budget nodig …

En visie een juiste visie waar de patiënt, cliënt centraal staat.
 

Conclusie van deze onpopulaire opinie:

Ik kan wel dromen dat er nu eindelijk geluisterd zal worden, maar helaas zien we in de kranten en media weer het oude patroon zich herhalen…

In de plaats van constructief te kijken naar dit probleem krijgen we te maken met platvloerse reclame, ziekenhuizen die misnoegd zijn en nog even willen laten zien dat ze het wel goed doen…. Zodat we in de lage landen de problematiek (weer) relativeren … knikken … en we maandag allemaal weer de andere kant uitkijken tot het volgende schandaal…