Een paar weken geleden waren plotseling mijn smaak en andere sensorische gewaarwordingen ontregelt door covid. Sindsdien is het nog niet volledig herstelt.
Nu de eerste berichten van kennissen waren oh nee hoe ga je dit nu doen met je werk?
Wel ik heb mij daar tot nu toe geen zorgen over gemaakt.
Vooral omdat ik niet kook met mijn neus en smaken ik kook en verwerk recepturen aan de hand van gegevens die ik krijg tijdens de smaaktesten.
En deze gaan verder dan de gustatorische (“basis”) smaken (zoet, zuur, etc.) .
Ik heb vanaf dag 1 alles zorgvuldig opgeschreven en bijgehouden en veel uitgetest.
Als proefkonijn erg confronterend, maar ook heel leerzaam voor mij en de collega’s.
Gelukkig ben ik niet meer ziek en deze maandag had ik voor het eerst terug smaaktesten na de nog steeds aanwezige verstoringen.
Het viel me op dat praten over mijn eigen ervaring erg hielp in het gesprek met de clienten.
En zoals elke vrijdag avond sta ik even stil bij de week en kwam ik tot het besef deze week voor mij een schakelmoment was.
Want deze donderdag had ik een afspraak met een cliënte en haar mama om de smaaktest af te nemen gezien de dochter al meer dan één jaar en half kampt met reuk en smaakstoornissen door covid-19.
Van een geslote persona bloeide ze voor mijn ogen uit tot de pientere en goedlachse jongvolwassene die ze is.
Zaken die ik ervaar en ervaarde, klopte voor haar ook en was voor haar een enorme verademing…
Bij elke stap in de test en gesprek was er snel een oogcontact met haar mama die haar het bevestigend en bemoedigende knikje gaf.
Ja dat knikje dat elke ouder kent… het is oké, we zitten goed.
Naast de smaaktest had ze eindelijk iemand gevonden die haar begreep, die kon uitleggen wat zei al meer dan één jaar en half ervaarde.
Nu ik ben altijd al de grootste supporter geweest van mijn cliënten…
Elke stap, elke hoogte en laagte in hun traject sta ik mee aan de zijlijn.
Maar er is iets veranderd…
Want zonder het te beseffen veranderde ik als chef Gastro-engineering plots van grootste supporter naar peer supporter.